Yerel Yönetimlerin Çocuklara Yönelik Hizmetleri: Çocuk Ombudsmanı İçin Bir Model Önerisi
Anahtar Kelimeler:
Çocuk, - Yerel Hizmetler, - Kentsel Politikalar, - TürkiyeÖzet
Kentsel politikaların belirlenmesi aşamasında bütün paydaşların düşünülmesi önemlidir. Ülkelerin geleceğini belirleyecek olan çocuklar kentin önemli paydaşlarındandır. Çocukların diğer bireylerden farklı tutularak, zihinsel, psikolojik, sosyal ve kültürel bakımdan gelişimlerini sağlıklı bir şekilde tamamlamaları bir nebze kentsel politikaları düzenleyen yerel otoritelere bağlı olduğu söylenebilir. Bu maksatla çalışmada kentsel politikaların çocuklara yönelik gerçekleştirilen düzenlemeler incelenmiştir. Bu nedenle dünyadan bazı ülkelerden örnekler ve Türkiye’de yerel yönetimlerin çocuklara yönelik sunduğu hizmetler değerlendirilmiştir. Çocukların kentsel ortamda daha fazla görünürlüğünü artırmak için yerel düzeyde sunulacak hizmetlere yönelik çocuk ombudsmanlığına yönelik model önerisi sunulmuştur. Araştırmada, çocuklara yönelik sadece yerel birimler tarafından değil ülkede hizmet veren bütün kamu kurum ve kuruluşlarının çocukları bir paydaş olarak kabul etmeleri gerektiği sonucuna ulaşılmıştır. Ülkeler kapsamında değerlendirildiğinde daha çok aileye dönük politikaların öne çıktığı görülmüştür. Dünya genelinde ihmal ve istismara maruz kalan çocuk sayısındaki artışlar da göz önünde bulundurulursa, çocuklara daha yaşanabilir bir hayat bırakabilmek için birlikte hareket etmenin önemli olduğu sonucuna varılmıştır.
İndirmeler
Referanslar
Aka, V. ve Güngör, F. (2018). Çocuklara Yönelik Yerel Yönetim Uygulamaları: Esenler Belediyesi Örneği. Yalova Sosyal Bilimler Dergisi, 8 (17), 187-214
Almeida, M. A. (2018). Fighting Depopulation in Portugal: Local and Central Government Policies in Times of Crisis. Portuguese Journal of Social Science, 17 (3), 289-308
Arliman S, L. ve Dasapta E. I. (2017). The Role Of Local Governments In Protectıon Of Chıldren Rıghts Based On The Law Of Chıld Protectıon, Journal Justısıa (FH-Universitas Andalas), 22 (1).
Ateş, H. (2009). Sosyal Belediyecilik, Çerçeve Dergisi, Ocak, https://www.musiad.org.tr/uploads/yayinlar/cerceve-dergileri/pdf/cerceve49.pdf
Ateş, B. (2020). Karşilaştirmali Çocuk Ombudsmanliği ve Türkiye İçin Bir Model Önerisi. Giresun Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi.
Avşar, B. Z. (2012). Ombudsman İyi Yönetilen Türkiye için Kamu Hakemi. Hayat Yayınları, İstanbul.
Aydın, H. ve Gündüz, V. (2010). Çocuk Güvenliğinin Sağlanmasında Yerel Yönetimlerin Rolü: “Taş Atan Çocuklar” Sorunu. Türk İdare Dergisi, Sayı: 468, Eylül
Bachmann, M. O., M. O’Brien, C. Husbands, Shreeve, A., Jones,N., Watson, J., Reading, R., Thoburn, J., Mugford, M. ve the National Evaluation of Children’s Trusts Team. (2008). Integrating children’s services in England: national evaluation of children’s trusts. , Child: Care, Health And Development, 35 (2), 257–265.
Başaran-Uysal, A. (2015). Çocuk Oyun Alanlarının Geliştirilmesinde Bir Yerel Katılım Deneyimi. Megaron, 10(3):423-439.
Bartlett, S. (2005). Integrating Children’s Rights into Municipal Action: A Review of Progress and Lessons Learned. Children, Youth and Environments, 15 (2), https://www.jstor.org/stable/pdf/10.7721/chilyoutenvi.15.2.0018.pdf
Baylan, Ö. (1978). Vatandaşın Devlet Yönetimi Hakkındaki Şikayetleri ve Türkiye için İsveç Ombudsman Formülü. İçişleri Bakanlığı Tetkik Kurulu Başkanlığı Yayınları, No: 12, Ankara.
Berkün, S. (2019), Çocuk Dostu Kent Yönetimlerinin Çocuklar Tarafından Değerlen-dirilmesi: Bursa Örneği, BMIJ, 7(1): 135-152.
Demirtaş, H. (2019). Türkiye’de Kamu Politikası Bağlamında Çocuk Hakları ve Çocuk Politikası: Vatandaş Algısı. Necmettin Erbakan Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi.
Doğan, K. C. (2023). Francis Fukuyama’da Tarihin Sonu, İdeoloji ve Güven Kavramlari: Ombudsmani Eksenine Oturtmak. New Era International Journal Of Interdisciplinary Social Researches, 8(18), Doi Number: 10.5281/zenodo.7952520
Doğan, K.C. (2019). Modernizmden Postmodernizme: Kamu Yönetiminde Yönetişim Kuramı Bağlamında Ombudsman Paradigması. International Social Sciences Studies Journal, 5(29): 312-317
Erbay, E. (2013). Çocukların Katılım Hakkı Üzerine Bir Türkiye Değerlendirmesi. İnsan ve Toplum Bilimleri Araştırmaları Dergisi, 2 (1).
Ergenç, S. ve Aydın, H. (2009). Yerel Yönetimlerin Çocuk Suçluluğunu Önlemedeki Rolü. Denetişim Dergisi.
Genç, Öz. (2016). Çocukların Orta Çağ Avrupa'sındaki Yeri, Uluslararası Tarih Araştırmaları Dergisi, 1(1), ISSN: 2149-9535.
Güngör Göksu, G. (2018). Çocuk Dostu Şehirlerin Kurulmasında Çocuklara Duyarlı Bütçelemenin Önemi ve Rolü. Sayıştay Dergisi, Sayı:110.
Johansson, S., Stefansen, K., Bakketeig, E. ve Kaldal, A. (2017). Implementing the Nordic Barnahus Model: Characteristics and Local Adaptions, İçinde Collaborating Against Child Abuse Exploring the Nordic Barnahus Model, Edt. Susanna Johansson, Kari Stefansen, Elisiv Bakketeig ve Anna Kaldal, Palgrave Macmillan, 1-34.
Johansson, S. (2017). Power Dynamics in Barnahus Collaboration, Palgrave Macmillan (Ed.), Collaborating Against Child Abuse Exploring the Nordic Barnahus Model (251-272).
Karakuş Öztürk, H. (2017). Çocukluğun Tarihsel Gelişimi Üzerine Düşünceler, Iğdır Üni-versitesi Sosyal Bilimler Dergisi, Sayı 13, 256
Kojan, B. H. (2011). Norwegian Child Welfare Services: A Successful Program for Protecting and Supporting Vulnerable Children and Parents? Australian Social Work, 64 (4), 443-458.
Magalhaes, M. J. ve Sottomayor, C. (2015).Working Paper on Intervention Against Child Abuseand Neglect in Portugal, CAN-working-paper_PT-final_BG.pdf (london-met.ac.uk).
Mamur Işıkçı, Y. (2017). Yeni Kamu İşletmeciliği Perspektifinden Çocuk Koruma Hizmetlerinin Yeniden Yapılandırılması. Akademik Yaklaşımlar Dergisi, 8 (1).
Mamur Işıkçı, Y. ve Karatepe, S. (2016). Türkiye’de Çocuğa Yönelik Sosyal Politika Uygulamaları ve Tarihsel Analizi. Akademik Yaklaşımlar Dergisi, 7 (1).
Mamur Işıkçı, Y. ve İnce, D. (2018). Çocuk Haklarının Korunması ve Geliştirilmesinde Örnek Bir Model: Norveç Çocuk Ombudsmanı. Ankara Barosu Dergisi, 76, 51-74
Memiş, L. ve Gülcan, S. (2020). Kentsel Alanda Çocuk ve Çocuk Oyun Alanları: Giresun Merkez İlçe Örneğinde Bir Araştırma. OPUS International Journal of Society Researches, 16 (27) , 633-671 . DOI: 10.26466/opus.692731
Memiş, L. (2020). Yerel Yönetimlerin Çocuğa Yönelik Örgütlenmesi ve Politikaları: Seçilmiş Ülkeler Üzerinden Bir Değerlendirme. KSBD, 12 (22), 39-56
Mutlu, A. (2009). Türkiye’de Çocuk Suçluluğu ve Yerel Yönetimlere Düşen Görevler, Yerel Yönetim ve Denetim Dergisi, 14 (3), 3-8
Nordfeldt, M. ve Larsson, O. S. (2011). Localwelfare in Sweden: Housing, Employment and Child Care. WILCO_WP2_reports_03_SW (wilcoproject.eu).
Nososco (2017). Social Protection in the Nordic Countries: Scope, Expenditure and Financing. Nordic Social Statistical Committee 63:2017, https://norden.diva-portal.org/smash/get/diva2:1148493/FULLTEXT02.pdf
Oktay, E. ve Pekküçükşen, Ş. (2017). Çocuk Odaklı Yerel Politikalar ve Parka Hapsedilen Çocukluk. Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 14 (40), 309-318.
Öktem, M. K., Akpınar, İ. E. ve Küçük, H. (2020). Yerel Yönetimlerde Çocuk Katılımı: Kâğıthane Çocuk Meclisi Örneği. Marmara Üniversitesi Siyasal Bilimler Dergisi, 8 (1), 218-248.
Özcan, Ö. (2017). Orta Çağ’dan Erken Modern Döneme Çocukluğun Tarihsel Gelişimi, Çocuk ve Medeniyet Vakfı Dergisi, 2 (4), 95
Parlak, B. ve Doğan, K.C. (2015). Kamu Yönetiminde Denetim Karşılaştırmalı Ülke İncelemeleri Bağlamında Türkiye’de Kamu Denetçiliği Kurumu’nun (Ombudsmanın) Uygulanabilirliği. Ekin Yayınevi, Bursa.
Parlak, B. ve Doğan, K.C. (2021). A Methodological Analysis On The Restructuring Of Social Sciences In The Context Of Ombudsman Paradigm, Liberal Democracy And The Annales School. International Social Sciences Studies Journal, 7(76), 40-58
Riggio, E. (2002). Child Friendly Cities: Good Governance in the Best İnterests of the Child. Environment & Urbanization, 14 (2), 45‐58.
Sağlam, M. ve Aral, N. (2016). Tarihsel Süreç İçerisinde Çocuk ve Çocukluk Kavramları, Çocuk ve Medeniyet Dergisi, Aralık, s. 49
Seyyar, A., (2018), Sosyal Siyaset Ekseninde Yerel Özürlüler Politikası: (Özürlü Dostu Yerel Sosyal Politikalar), (http://www.sosyalsiyaset.net/documents/yerel_ozurluler_politikasi.htm Erişim Tarihi 24.09.2021)
Sipahi, E. B. (2018). Türkiye’de Yerel Yönetimlerin Çocuklara Yönelik Hizmetleri Üzerine Bir Değerlendirme. Ed. Mengi, Ayşegül & İşçioğlu, Deniz. Küreselleşme Sürecinde Yerel Hizmet Yerel Siyaset. Ankara Üniversitesi Basımevi, Ankara
Stoneham, M., Edmunds, M. ve Pollard, C. (2021). Local Governments’ Decade Of Organisational Change To Promote Child Health And Wellbeing: A Western Australian Qualitative Study. Australian and New Zealand Journal of Public Health, 45 (4).
Toprak, D. ve Şataf, C. (2009). Türkiye’de Yerel Yönetimler Reformu Çerçevesinde Sosyal Belediyecilik Yaklaşımı. Sosyal ve Beşeri Bilimler Dergisi, 1 (1)
Topsümer, F., Babacan, E. ve Baytekin, E. P. (2011). Şehir ve Çocuk: Çocuk Dostu Şehir Girişiminin Şehir İmajına Katkısı. İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi, (35), 5-20.
Tutal, E. (2014). Dünyada ve Türkiye’de Ombudsmanlık. Adalet Yayınevi, Ankara.
Zengin, E. (2019). Engelli Çocuklara Yönelik Yerel Kamu Politikalarının Yönetişim Anlayışı Çerçevesinde Planlanması. Strategic Public Management Journal, 5 (10), 12-30
